Από την Ατλαμάζογλου Στυλιανή
«Τέλος!». Το τέλος μιας ερωτικής ιστορίας. Μια λέξη, μια σκέψη, μια σελίδα που γυρνάς, μια νέα σελίδα που ξεκινάς να διαβάζεις. Θαυμάζω απεριόριστα τους ανθρώπους που ξέρουν να βάζουν τελεία, ακολουθώντας πιστά τη λογική. Ώρες ώρες τους ζηλεύω και θα ήθελα να λειτουργώ έτσι, με ψυχρή λογική, να κλείνω τον διακόπτη των συναισθημάτων μου, να μην πονάει τόσο. Να σβήσω τη φλόγα μέσα μου, επειδή έτσι πρέπει. Επειδή «δεν γίνεται αλλιώς». Επειδή δεν το επέλεξα εγώ. Αυτό αποτελεί χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία. Με τρώει κάτι μέσα μου, βαραίνει η ψυχή μου, κόβεται η ανάσα μου, γκρεμίζεται ο κόσμος μου, τα όνειρά μου σκοτεινιάζουν, με καίνε τα δάκρυά μου. Δεν μπορώ να κάνω έτσι απλά «φου», λες κι είναι κεράκι η καρδιά μου. Ανήκω στην άλλη κατηγορία ανθρώπων εγώ, από αυτούς που νιώθουν έντονα και δεν φοβούνται να εκφράζονται σε κάθε ευκαιρία. Και δεν με πειράζει κιόλας. Μου αρέσει. Μαζεύονται και λιγότερα απωθημένα, γιατί ξέρω ότι πάλεψα μ’ ό,τι είχα κι ό,τι ήξερα.
Μια σχέση που έχει κάνει τον κύκλο της, πρέπει να τελειώσει. Θα τελειώσει, έτσι κι αλλιώς. Πολλές φορές, ο κύκλος είναι μικρός. Μια σχέση πιθανόν θα τελειώσει από τον πρώτο καιρό της γνωριμίας, γιατί δεν γουστάρεις τόσο ή γιατί δεν σε γουστάρει ο άλλος τόσο. Συμβαίνει και στις καλύτερες ζωές. Μικρότερο το κακό. Αν βάζω εγώ το τέλος, το βάζω από την αρχή. Γιατί να ταλαιπωρήσω τον άλλον συναισθηματικά, αν καταλάβω ότι δεν είναι αυτός που θέλω κάθε στιγμή δίπλα μου; Αν είναι ο άλλος που βάζει το τέλος, από την αρχή, όντας πλήρως ξηγημένος, χωρίς περιστροφές, θα το κατανοήσω, παρά το γεγονός ότι μπορεί να πληγωθώ. Η απόρριψη δεν κάνει διακρίσεις. Απολύτως φυσιολογικό το να μην αρέσουμε όλοι σε όλους. Η τελεία, λοιπόν, όταν μπαίνει σχετικά γρήγορα, δεν έχουν προλάβει να αναπτυχθούν έντονα συναισθήματα και, έτσι, δέχομαι το τέλος ευκολότερα.
Καμιά φορά, όμως, τραβάμε δύσκολες σχέσεις από τα μαλλιά. Μας βολεύει η σιγουριά μας, μας βολεύει και ο άλλος, να κάνουμε τη δουλίτσα μας. Ποιος ξεκουνιέται τώρα; Υπάρχουν, δυστυχώς, άνθρωποι που φέρονται εγωιστικά σε μια σχέση, συνεχίζοντάς την, χωρίς να θέλουν τόσο. Γνωρίζουν πως ο άλλος απέναντί τους θέλει πολύ περισσότερο. Mε θυμώνουν αυτοί οι άνθρωποι πια, αυτοί οι εγωιστές, οι ναρκισσιστές, οι ψεύτες. Με θυμώνει που άφησα κι εγώ αυτόν τον τύπο ανθρώπων να με πληγώσει, να πατήσει πάνω στην καρδιά μου, που εγώ η ίδια απλόχερα προσέφερα, για να ανοίξει απλώς τα φτερά του και, στο τέλος να φύγει με άνανδρη δικαιολογία. Με θυμώνει που δεν ύψωσα ανάστημα και η φωνή μου σιγούσε, γιατί φοβήθηκα να μην τον χάσω, γιατί φοβήθηκα τις εντάσεις. Με θυμώνει που δεν πίστεψα στον εαυτό μου. Με θυμώνει να θυμάμαι πως κάποιος κακότροπος προσπάθησε να με πείσει πως δεν ήταν φυσιολογικά αυτά που σκεφτόμουν, τα οποία δεν τον βόλευαν, γιατί έτσι δεν θα είχε τον έλεγχο. Με θυμώνει που ήθελα, αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελα, να φύγω μακριά, καιρό πριν το δικό του «τέλος». Ο έρωτας, όσο ωραίος είναι άλλο τόσο μπορεί να σε καταστρέψει, αν δεν έχεις οχυρώσει καλά τον εαυτό σου.
Όταν, λοιπόν, μου επιβάλλουν το «τέλος», το επαναλαμβάνω δυνατά, προκειμένου να πείσω τον εαυτό μου. Μάταια το παλεύω. Δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, προφανώς. Πόσες φορές το λες, και πόσες γυρνάς στα ίδια αδιέξοδα του μυαλού; Όλα τα «μήπως» κι όλα τα «αν» ψιθυρίζουν αδιάκοπα στον δαιδαλώδη νου μας και μας κρατούν ακόμα δέσμιους. Ή μήπως όχι; Μήπως, τελικά, εμείς είμαστε αυτοί που κρατούν τον εαυτό μας δεμένο σε δύσκολες καταστάσεις, γιατί πολύ απλά, αυτό έχουμε μάθει να δεχόμαστε ως φυσιολογικό; Δικαιολογούμε καταστάσεις και ανθρώπους, επειδή υπάρχει, αλήθεια, προοπτική βελτίωσης ή μήπως από ανασφάλεια και χαμηλή αυτοπεποίθηση; Γιατί προτιμάμε να μένουμε κολλημένοι σε μια σχέση, στην οποία δεν περνάμε πλέον όμορφα και δεν αναζητάμε το καλύτερο για εμάς, για αυτά που έχουμε να δώσουμε; Αυτήν την αναζήτηση των αιτιών και των αφορμών θα την κάνεις μόνος σου ή θα αποταθείς σε ψυχολόγο. Πάντα υπάρχει μια εξήγηση για όλα. Στο μεταξύ, έχει μπει ένα «τέλος» εδώ.
Είναι ημιτελές το «τέλος», όταν μένει στα λόγια. Όταν πάρεις, επιτέλους, την απόφαση να πεις το οριστικό «τέλος», χρειάζεσαι αναπνοή, εκπνοή και θέληση. Πάρε τον χρόνο σου, αλλά κάν’ το. Μέχρι τότε, μην κοιτάξεις ποτέ πίσω. Μην κάνεις την παραμικρή κίνηση. Μην ανεβάσεις κανενός το άδειο «εγώ» με το να δείξεις ότι τον έχεις ανάγκη. Όλα, μπλόφα του μυαλού σου. Ψάξου. Πρέπει να προσπεράσεις, να αφήσεις πίσω, όχι να ξεχάσεις. Τα βήματά σου θα σε πάνε πιο πέρα, τα μάτια σου θα κοιτούν πλέον μπροστά. Η ψυχή σου, έτοιμη να πετάξει, δυνατότερη, προς νέους ορίζοντες. Ο εαυτός σου, τώρα, θα είναι προτεραιότητά σου. Tα «θέλω» σου, από εδώ και μπρος θα τα υπερασπίζεσαι. Πάρε όλα τα παθήματα, ένα προς ένα, με προσοχή μελέτησέ τα, εμβάθυνε, κι αυτά θα σου γίνουν μάθημα. Την επόμενη φορά θα είσαι προετοιμασμένος πιο σωστά. Θα ξανακάνεις λάθη, θα συναντήσεις λάθη κι από την άλλη πλευρά, αλλά έτσι πηγαίνει. Όσο ζεις μαθαίνεις. Ελευθέρωσε κι αγάπα περισσότερο τον εαυτό σου, αποδεσμεύσου από τοξικές καταστάσεις. Ποιος είναι ικανός να σε υποτιμήσει; Στην τελική, όταν ωριμάζουμε, μένουμε με αυτόν που μας τη «σπάει» λιγότερο, με αυτόν που γελάμε πολύ, με αυτόν που νιώθουμε ο εαυτός μας, με αυτόν που νιώθουμε ότι είναι ο σύντροφός μας, ο συνοδοιπόρος μας, ο καλύτερός μας φίλος. Οι άλλοι ήταν απλώς τα «σκαλοπατάκια» της ζωής μας που μας έκαναν πιο δυνατούς.
Ο χρόνος είναι ίσως το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να πληρώσεις για να σου επιστραφεί. Πληρώνεις για να ζήσεις στιγμές και εμπειρίες, αλλά δεν μπορείς με χρήματα να εξαγοράσεις την επιστροφή του χρόνου. Δεν υπάρχει κανένα κουμπάκι για το «replay». Γι’ αυτό, λοιπόν, να τιμάς τις τελείες που βάζεις, γιατί σε ψηλώνουν. Ψηλώνεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου.
«Όταν βάζεις τελεία σ’ ένα κείμενο, ως εκεί σε πήγε η καρδιά σου.
Μην μετανιώνεις.
Τ’ άλλα είναι μπλόφες του μυαλού.
Να τιμάς τις τελείες σου.
Ξέρει η ψυχή μας, ως πού ν’ απλωθεί.»
Κατερίνα Δ.
Υ.Γ.: Σοφή φράση. Μια άγνωστη, προς εμένα, αναγνώστρια, η Κατερίνα, στο πλαίσιο συζήτησης μεταξύ μας, απέδωσε σε πέντε μόνο λέξεις, όσα ακριβώς ένιωθα για το «τέλος» που βάζω σε κάθε δυσάρεστη κατάσταση της ζωής μου. Κατερίνα, σε ευχαριστώ πολύ.