Από την Ατλαμάζογλου Στυλιανή

 Αυτός που σε θέλει, είναι αυτός που σε θέλει, τελεία και παύλα. Θέλει εσένα και σε θέλει ολόκληρη, δίχως δικαιολογία, δίχως να αμφιβάλλεις. Εσένα, όπως και να σε βλέπει, ατιμέλητη, απλή, περιποιημένη, με τα καλά σου και με τα πρόχειρα ρούχα του σπιτιού. Θέλει να φιλάει το χαμόγελό σου, θέλει να βλέπει τα μάτια σου, να αγγίζει κάθε σημείο του κορμιού σου. Θέλει να χαϊδεύει τα μαλλιά σου, να πλέκονται τα δάχτυλά σας την ώρα που περπατάτε, την ώρα που οδηγεί. Κι εκεί που περιμένετε στο φανάρι να ανάψει πράσινο, να σηκώνει το χέρι σου και να στο φιλά τόσο γλυκά κι απαλά, καμιά φορά κλείνοντας και στιγμιαία τα μάτια.

 Ο  άντρας που σε θέλει αληθινά, επιθυμεί να τον συνοδεύεις έξω στα φανερά. Να κοιμάσαι στην αγκαλιά του, με τα μπράτσα του να σε κρατούν κολλημένη στο σώμα το δικό του. Θέλει να ξυπνάει μαζί σου, με ένα φιλί και μια «καλημέρα». Επιδιώκει να σε συναντά συχνά, και, συχνά ο χρόνος δεν σας φτάνει. Κυλούν γρηγορότερα οι στιγμές από κάθε άλλη στιγμή. Οι δείκτες του ρολογιού μοιάζουν να καλπάζουν στον κύκλο της ώρας, όταν είστε μαζί, όταν γίνεστε ένα. Τότε είναι που η ένωση μοιάζει μαγική και μοναδική. Η επαφή, η αίσθηση, οι ανάσες σας, τα γέλια σας, οι φωνές, ο συντονισμός, η εναρμόνιση και η χημεία, συνθέτουν τον έρωτα στην πιο ουσιώδη του μορφή. Δεν μιλώ για τον έρωτα τον ευτελή, αυτόν της μιας βραδιάς, ούτε για εκείνον τον μέτριο και χλιαρό, που τον μπερδεύουμε οι άνθρωποι με σχέση και μ’ αγάπη. Αυτό είναι καθαρά απόλαυση σαρκική, χωρίς ίχνος συναισθήματος. Δεν είναι καν έρωτας. Μιλώ για τον έρωτα τον μεθυστικό, που φωτίζει τα βράδια μας, που γαληνεύει τις ψυχές μας, που μας χαρίζει χαμόγελα ευτυχίας. Μιλώ για τον έρωτα που μας γεμίζει τόση χαρά κι αισιοδοξία, που σχεδόν κάθε πρόβλημα και κακία γύρω μας εκμηδενίζονται. Νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, ότι μπορείς να επιλύσεις κάθε πρόβλημα που σε ταλανίζει. Κοίτα να δεις, που μπορεί να σου φαίνονται μελό κι υπερβολικά όλα αυτά, αλλά κράτα στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι, γενικά, συμβαίνει.

Αυτός που σε ποθεί, λοιπόν, σε φωνάζει «μωρό μου», «ψυχή μου», «αγάπη μου» ή και με κάποιο άλλο προσωνύμιο, δικό σας, ξέρεις, από αυτά τα χαριτωμένα που λέτε μέσα στη σχέση σας· όπως του βγει κάθε φορά, όπως σου βγει κι εσένα. Όταν, όμως, απευθύνεται σε εσένα με το όνομά σου, κάτι μέσα σου σκιρτίζει. Χαμογελάς αυθόρμητα, σου φτιάχνει η διάθεση, πώς να το πω. Αν το όνομά σου συνοδεύεται κι από το «μου», τότε θες να γίνεσαι χαλί να σε πατά. Και, ναι, είναι κτητικό το «μου», τόσο από άποψη γραμματικής όσο και από την προφανέστατη. Στο κάτω κάτω δική του κοπέλα είσαι, όχι άλλου. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Εδώ ολόκληρος κύριος Κοκοβίκος απόρησε, όταν η Ελενίτσα του έκοψε το «μου». Όταν θέλετε να είστε ο ένας για τον άλλον, τι πιο όμορφο. Κυλάει μόνο του το θέμα, χωρίς άγχος, χωρίς παιχνίδια, χωρίς κρυφτό. Θα σου στείλει, το ξέρεις, δεν αναρωτιέσαι, πότε και αν. Εσένα θέλει, εσένα ποθεί, εσένα ονειρεύεται και μαζί σου θέλει να πορεύεται και να σου μιλά για όλα τα σημαντικά και τα ασήμαντα που του συμβαίνουν. Εσύ, λοιπόν, είσαι εκείνη που μαζί με τον σύντροφό σου αποδεικνύετε πως τα πράγματα είναι απλά. Η απλότητα του όλου θέματος κρύβεται σε τέσσερα γράμματα: «θέλω». Κι εκεί, μπαίνει η τελεία. Τα λοιπά είναι για τους λοιπούς, όχι για εσάς.

Το όνομά σου, είσαι εσύ. Αυτή που επέλεξε να τον συνοδεύει και να τον συντροφεύει. Το ίδιο όνομα, ίσως το έχουν κι άλλες, αλλά εσένα ακούγεται διαφορετικά, γιατί την διαφορά την κάνεις με τον χαρακτήρα, την προσωπικότητά σου και την εικόνα σου. Σε προσδιορίζει και σε διαφοροποιεί, έχει τη δική σου ταυτότητα. Σε φωνάζουν πολλοί με τ’ όνομά σου. Με το βαφτιστικό ή με υποκοριστικό. Συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες και γνωστοί σε προσφωνούν καθημερινά.

 Όταν, όμως, εκείνος που σε θέλει, σε φωνάζει με το όνομά σου, προσθέτοντας και μια γλυκιά κατάληξη, τότε αυτό φτάνει στ’ αυτιά σου τόσο διαφορετικό. Θεέ μου, πόσο πιο ωραίο και γλυκό ακούγεται. Πόσο αντρίκιο κι αληθινό το «σε θέλω» που κρύβεται πίσω από έναν ήχο και λίγα γράμματα. Θες να το ακούς το όνομά σου από τα χείλη του. Να στο λέει και να σου χαμογελά. Ακόμα και το βλέμμα του αλλάζει, παρατήρησέ το. Ακόμα κι ο τρόπος που το λέει, κάνει όλα τα «μωρό μου» να ωχριούν και να μοιάζουν γραφικά. Τόσος κόσμος σε φωνάζει καθημερινά, μα εκείνος κάνει τη διαφορά μέσα στο μυαλό σου.

Εσύ, ποια ήταν η τελευταία φορά που άκουσες έτσι το όνομά σου;