Από την Ατλαμάζογλου Στυλιανή
Μιλώ σε εσένα.
Μιλάω σε εσένα, που δεν έχεις σκοπό να αγοράσεις τίποτα, αλλά σε επί μισή ώρα κουβαλώ πράγματα, για να μου πεις στο τέλος «Εντάξει, ούτως ή άλλως χαζεύαμε, να περάσει η ώρα». Σε εσένα, που μου το παίζεις κιουρία με τις φίρμες που φοράς και με το γαλλικό αξάν (μπεζ, ροζ, σικ), αλλά σε διακατέχει έλλειψη παιδείας. Και εγώ πρέπει να χαμογελάω! Γελάω!
Σε εσένα, που περνάς από τη βιτρίνα του καταστήματος και πετάς ό,τι άχρηστο σου κατεβάζει ο νους, τα οποία εγώ θα σκουπίζω κάθε μέρα κι όχι το αόρατο χεράκι, που φαντάζεσαι. Σε εσένα που βλέπεις, ότι μόλις σφουγγάρισα κι αντί να περιμένεις δυο λεπτά να στεγνώσει το ρημάδι, μπαίνεις ακάθεκτα μέσα, νιαουρίζοντας «Αααχ σφουγγαρίσατε?», για να ακούσεις την κλασσική απάντηση«Ναι, αλλά θα το ξαναπεράσω ένα χέρι, δεν πειράζει!». Είναι πολλά τα 120 δευτερόλεπτα και πολύτιμα, φαντάζομαι, για να το σκεφτείς, γιατί εγώ προφανώς δεν πρόκειται να στο αρνηθώ.
Μιλάω σε εσένα, που θα έρθεις να ψωνίσεις, χωρίς να έχεις φροντίσει για τη στοιχειώδη ατομική υγιεινή και φυσικά θα πρέπει να κρατάω την αναπνοή μου. Σε εσένα, που το καλοκαίρι έρχεσαι να δοκιμάσεις τα προϊόντα, μόνο και μόνο για να δροσιστείς, μιας και το κατάστημα διαθέτει κλιματισμό, οπότε δωσ’ του κουβάλημα εγώ. Αλλά μάντεψε, σε καταλαβαίνω! Τουλάχιστον, ζήτα, απλώς, να κάτσεις πέντε λεπτά, ανθρώπινο είναι!
Μιλώ και σε εσένα που, κάπως το έχεις νομίσει, ότι εγώ είμαι η εταιρία κι έχεις κάθε δικαίωμα κι άσχημα να μου μιλάς κι ειρωνικά και να ξεσπάσεις το θυμό σου και να κάνεις παράπονα, για κάτι που αγόρασες, απλώς, επειδή ξόδεψες έναν δικό μου μισθό μου σε μια ώρα. Σε εσένα, που μου χαλάς τη βιτρίνα ολάκερη, αφήνοντας τα πράγματα όπου να ‘ναι, αντί για τη θέση τους.
Γαμώτο! Δεν υπάρχει κανένα αόρατο μαγικό χεράκι, που τα τακτοποιεί όλα διαρκώς μέσα σε ένα οκτάωρο!
Μιλώ και σε εσένα, κύριε, που δήθεν κοιτάς τη βιτρίνα (με γυναικεία προϊόντα), αλλά με κοζάρεις επίμονα και με φέρνεις σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί από τη μια είμαι γυναίκα κι από την άλλη είμαι γυναίκα εν ώρα εργασίας (αθάνατε σεξισμέ, οϊμέ!). Οπότε, ούτε να απομακρυνθώ μπορώ ούτε να σε αγριοκοιτάξω, σωστά?
Και τέλος, μιλάω σε εσένα, που έρχεσαι στο κλείσιμο (γιατί τυπικά στο παρά πέντε ακόμα ανοικτά είμαστε) και νιαουριστά πάλι ζητάς, να εξυπηρετηθείς, γνωρίζοντας, ότι δουλεύω από το πρωί κι αυτή η ώρα είναι κάτι σαν ευλογία για εμένα. Προς Θεού όμως! Χρειάζεται κάποια ώρα για να κλείσουμε ταμείο και να μαζευτούμε για να φύγουμε -πάνω από πέντε λεπτά! Τι εννοείς προλαβαίνεις και θα κάνεις γρήγορα; Όπα, μισό λεπτάκι. Δούλευα και θέλω να σχολάω στην ώρα μου. Το δικαιούμαι στο κάτω κάτω , αλλά δεν το σέβεσαι, ω, αξιότιμε πελάτη.
Μιλάω σε εσένα με θυμό και λύπηση ταυτόχρονα από μέσα μου, ακριβώς επειδή δεν μπορώ να τα εκφράσω! Γιατί νομίζεις, ότι η δουλειά της πωλήτριας είναι εύκολη και δεν απαιτεί τίποτα παραπάνω από ένα “Καλημέρα” κι ένα “Ευχαριστούμε πολύ”. Γιατί δεν ξέρεις τις καθημερινές δουλειές που γίνονται, τους δεκάδες κωδικούς ονομασίες και διασικασίες που οφείλω να γνωρίζω, την προσωπική διαχείριση του κάθε πελάτη, την κούραση και τους πόνους, που είναι άμεσο αποτέλεσμα της δουλειάς μου, το λαμπερό χαμόγελο, που πάντα πρέπει να «φοράω», ανεξαρτήτως προσωπικών μου προβλημάτων, την τακτοποίηση κι όλα αυτά, που χρειάζονται για να μένεις πάντα με την ευχαρίστηση, ότι εξυπηρετήθηκες καλά! Σε εσένα πάντα θα χαμογελάω στημένα.
Αντιθέτως χαίρομαι διπλά, όταν εξυπηρετώ πελάτες, οι οποίοι με σέβονται κι η συνεργασία μας είναι άψογη κι ευχάριστη. Πελάτες, που η ευγένειά τους και το ήθος τους με κάνουν να χαίρομαι στη σκέψη, πως ακόμα υπάρχει ελπίδα για την ανθρωπότητα και πως δεν έχουν μετατραπεί όλοι σε αρπακτικά προς τον συνάνθρωπο. Σε πελάτες που, όλα αυτά που δεν σκέφτεσαι εσύ, εκείνοι τα πράττουν.
Μιλάω σε εσένα από μέσα μου και σου λέω, ότι όλα αυτά τα κάνω για ψίχουλα χρηματικές απολαβές, στις μέρες που ζούμε.
Γιατί, απλώς πρέπει να δουλέψω. Και πρέπει να δουλέψω όλη μέρα, θυσιάζοντας πολύτιμο χρόνο από τα νιάτα μου.
Μιλώ σε ‘σένα. Αλλά, εσύ δεν με ακούς. Ή, μάλλον, δεν θέλεις να με ακούσεις.
Γιατί θεωρείς, ότι είναι η δουλειά μου, να σε ανεχτώ και να σε (εξ)υπηρετήσω.