«Συγνώμη, το συνηθίζετε να μιλάτε σε αγνώστους?»
«Ορίστε;»
«Με ξέρετε και μου μιλήσατε;»
«Όχι. Αλλά οι άνθρωποι έιμαστε κοινωνικά όντα. Δεν το βρίσκω κακό να μιλάμε μεταξύ μας, παρά την αποξένωση, παρά το ότι δε σας ξέρω».
Με αφορμή ένα σκουπιδάκι που πέταξε, και μια παρατήρηση δική μου, σήμερα, έκανα ένα τσιγάρο με μια άγνωστη κυρία. Δεν συνηθίζω, η αλήθεια είναι, να μιλάω σε άγνωστους στο άκυρο. Αλλά είδα πόνο και ένα βλέμμα καταπιεσμένο. Εκείνη, γύρω στα 55. Καθόμουν για ένα τσιγάρο, και ακουγόταν δίπλα μου ο τσακωμός με τον πρώην άντρα της. Εκείνος παλιάς κοπής, φαντάζεστε. Έπειτα, έφυγε.
Δεν ξέρω με ακρίβεια ποιος φταίει. Ούτε και με αφορούσε. Μιλήσαμε ένα πεντάλεπτο. Δεν θα αναφέρω τι είπαμε, είναι περιττό.
Έπειτα έφυγε κι εκείνη.

Έχουμε μάθει να προσπερνάμε τον κόσμο. Έχουμε μάθει να γυρίζουμε το κεφάλι, όταν βλέπουμε δυστυχισμένους ανθρώπους.
Έχουμε μάθει, να μην αντιμετωπίζουμε με ανθρωπιά τους γύρω μας.
Έχουμε μάθει, να κοιτάμε το συμφέρον μας και τον εαυτό μας.
Γιατί να μιλήσουμε σε κάποιον, που κλαίει; Που δείχνει να πεινάει, να ζαλίζεται, να πονάει;
Αρκετά προβλήματα δεν έχουμε, άλλωστε;

Και τότε, γιατί τόσες χιλιάδες χρόνια λεγόμαστε άνθρωποι;